Głównym powodem, dla którego zaczęto szukać materiałów, na których można było pisać, była potrzeba zapisywania przez ludzkość znaków i obrazów, często mających znaczenie magiczne. Rozwój takich obrazów i znaków w pismo jest w większości przypadków zależny od rodzaju materiałów, które były do dyspozycji. Decydujące znaczenie dla wyboru odpowiedniego materiału miała sprawa możliwości wytworzenia i kosztów.

Najstarszymi znakami są malowidła naskalne sprzed ok. 13 tys. lat p.n.e. Na kościach, muszlach, kości słoniowej i nefrycie ryto obrazy i znaki. Później używano kamieni, drewna, płytek glinianych, metalowych i z wosku. W Chinach odkryto pancerz żółwia, na którym wyryto znaki ok. 1700 lat p.n.e.

Pierwotne obrazki najstarszego pisma chińskiego przekształciły się przez przepisywanie pędzelkiem na tkaninach (wstęgach jedwabnych) lub materiałach z łyka w chińskie znaki pisarskie, które później przez Koreę dotarły do Japonii. Bambusowe, oprawione w skórę tablice znano w Chinach od ok. 500 roku p.n.e.

Najstarsze pismo obrazkowe Mezopotamii zmieniło się w pismo klinowe powstające przez odciskanie symboli w mokrej glinie - było ono znane we wszystkich kulturach starożytnego Wschodu. Również pismo obrazkowe z Krety rozwinęło się w pismo symboliczne i było ryte na tabliczkach glinianych; to tzw. pismo linearne przejęli Grecy czasów mykeńskich ok. 1500 roku p.n.e.

Niegarbowane skóry zwierzęce z owiec, kóz i osłów potraktowane wapnem były w średniowieczu najważniejszym nośnikiem pisma w europejskim kręgu kulturowym.

Przeróbka łatwo dostępnych włókien roślinnych na materiał do pisania w formie arkuszy doprowadziła do powstania pierwszych poprzedników papieru.