Japońska metoda wytwarzania papieru

Mała historia papieru

Na koniec
 

Swoją tradycyjną metodę produkcji papieru Japończycy nazywają nagashizuki - odpowiada ona wschodnim metodom produkcji papieru i zachowała się do dzisiejszych czasów. Pojęcie to oznacza z grubsza rzecz biorąc czerpanie papieru przez wielokrotne zanurzanie formy.

Zachodnią metodę określano mianem tamezuki (wym. tamedzuki) czyli czerpanie papieru przez jednokrotne zanurzanie formy. Tym samym już definicja określa dość dokładnie tę szczególną japońską technikę: podczas czerpania sito zanurza się wiele razy w zawiesinie włókien, przez co odkładają się one w kilku warstwach, aż do osiągnięcia pożądanej grubości.

Sugeta Japońskie formy do czerpania nazywały się sugeta. Su oznacza zdejmowane ruchome sito, które składa się najczęściej z gęsto ułożonych obok siebie cienkich włókien bambusowych związanych cienkimi nićmi jedwabnymi. Keta to lekka ramka drewniana osadzona na zawiasach, która trzyma su czyli sito na swoim miejscu. Poprzeczka na dolnej ramie podpiera sito. Większe ramy (keta) miały w górnej części uchwyty.

Z powodu szczególnie długich włókien używano łyka drzew kozo (Broussonetia papyrifera, Broussoneitia kazinoki, rodzina morwowate), mitsumata (Edgeworthia papyrifera chrysanthea, Edgeworthia papyrifera, rodzina wawrzynkowate) i gampi (Wikstroemia diplomorpha, Diplomorpha sikokiana, rodzina wawrzynkowate). Specjalną cechą jest dodatek neri, klejącej substancji podobnej do skrobi, która przedłuża odpływ wody i tym samym polepsza tworzenie się arkusza.

Japoński papier wyprodukowany z naturalnych włókien posiada szczególną świetność, która z biegiem lat jeszcze wzrasta. Prawdziwą jakość papieru zrobionego tradycyjnymi metodami i niezależnie od grubości można rozpoznać często dopiero po upływie setek lat od wyprodukowania.

W Japonii papier bielono wyłącznie na słońcu przez co wiele gatunków ukazywało naturalne zabarwienie użytych włókien. Istnieje ogromna różnorodność japońskich papierów, których jakość i charakterystyka zależą od miejsca, w którym były czerpane. I to wyczerpywałoby ramy tej publikacji; zainteresowanych odsyłam do szczegółowego opisu (po angielsku): informacja o washi.

 
Na początek

Copyright (c) 1999 by Dieter Freyer websites by dieter freyer webdesign by
dieter freyer