Wpływy chińskie przenikały do Japonii z powodu jej geograficznego położenia poprzez półwysep Koreański. W IV i V w. dostarczano do Japonii najpierw zapisane kartki a później sam papier. Miało to zasadnicze znaczenie dla kulturalnego rozwoju Japonii. Wprowadzenie w VI w. buddyzmu też było czynnikiem decydującym.

By rozszerzyć buddyzm kazano przepisywać święte księgi Buddy, co miało znaczący wpływ na produkcję papieru. Lud został zmuszony do sadzenia drzew z rodziny morwowatych (Broussonetia papyrifera, Broussonetia kazinoki.) - jap. kozo (wym. kodzo) - jako surowca do produkcji papieru. Zaproszono buddyjskich mnichów do uczenia sztuki wytwarzania papieru. W VIII w. w epoce Tempyo rozwinęła się technika wytwarzania i obróbki papieru i rozszerzyła na cały kraj.

Gdy popyt na papier rósł, papiernicy szukali nowych surowców i odkryli gampi (Wikstroemia diplomorpha, Diplomorpha sikokiana) rośliny miejscowe z rodziny wawrzynkowatych. Włókna gampi są miękkie i z natury lepkie. By je użyć do produkcji papieru trzeba było wymyślić inną technikę, ale produkt końcowy był piękny i trwały. W ten sposób powstał z podrobionego chińskiego papieru samodzielny japoński produkt -

washi - papier japoński

(z wa - Japonia i shi - papier; wym. łaśi). To określenie jest używane dziś do wszystkich rodzajów ręcznie czerpanego papieru japońskiego, niekiedy również dla szczególnych rodzajów papieru produkowanego maszynowo.

Na przełomie wieków VIII i IX zaczęto wytwarzać papier z konopi i kozo z dodatkiem neri. Neri służy jako środek pomocniczy do tworzenia arkusza i jest uzyskiwany z korzenia pewnego gatunku ketmii (Hibiscus; jap. tororo-aoi). Metoda ta jest znana jako nagashizuki (wym. nagaśidzuki).

W epoce Heian (794 do 1185 r.) utworzono w Heianko (obecnie Kioto) ówczesnej stolicy Japonii, państwowy zakład produkcji papieru do celów urzędowych. Tam barwiono też papier, poddawano dalszej przeróbce oraz uczono papierników.

Obok użycia na księgi religijne i oficjalne dokumenty, papier służył wtedy również do prywatnej korespondencji i poezji, i przyczyniał się tym samym do rozwoju literatury. Rozkwitała własna japońska kultura, wolna od panujących dotąd wpływów chińskich.

Użycie papieru jako świętego materiału znalazło miejsce w wielu religijnych ceremoniach. Papier był symbolem czystości. Miał on duchowe znaczenie nierozerwalnie powiązane z dniem codziennym. Papierowe ornamenty i wstążki papierowe uchodzą jeszcze dziś za przynoszące szczęście i są wieszane w świętych miejscach.

Gdy Edo (obecnie Tokio) zostało stolicą, zakłady papiernicze produkowały papier charakterystyczny dla danego regionu. Również zwykli ludzie używali papieru i był on częścią ich dnia codziennego. Z mocnego, przeświecającego i giętkiego washi można było wytworzyć wiele praktycznych przedmiotów. Służył nie tylko do pisania, kaligrafii, na książki, lecz również jako materiał dla rzemiosła, na parasolki, parawany, teczki, chorągwie, maski, smoki, latarnie, origami, żagle, odzież, ścianki i żaluzje. Największy rozwój washi osiągnęło w XVII w.

Bogactwo lasów i czyste rzeki tworzyły w Japonii najlepsze warunki do produkcji papieru. Japończykom sprawiało i sprawia jeszcze dzisiaj radość wytwarzanie i używanie papieru delikatnego i pięknego.