Kolebką papieru jest Daleki Wschód, Chiny. Tam już od dawna używano jedwabiu do pisania, był on jednak bardzo drogi. Podczas produkcji jedwabiu powstają podczas gotowania kokonów jedwabnika morwowego tzw. wyczeski jedwabne (zewnętrzna, poplątana warstwa nitek), które znalazły zastosowanie do produkcji odzieży. Pozostałą wodę cedzono, osadzony materiał prasowano, suszono i wykorzystywano do pisania. Była to jeszcze jedna forma ówczesnego papieru. Był to jednak produkt miękki i kiepskiej jakości. I dopiero odkrycie, że włókna konopne - wtedy tani i łatwy do uzyskania materiał na odzież - przygotowane wedle tej samej metody dają dobry papier.

W Chinach, w grobowcach ówczesnej dynastii Han (180-50 p.n.e.) znaleziono najstarszy dotąd papier z konopi. Z roku 105 n.e. pochodzi pierwsza pisemna wzmianka o sztuce robienia papieru. Chiński minister Cai (Ts'ai) Lun opisał sposób produkcji papieru: z włókien łyka morwy, odpadów konopi, starych sieci rybackich i szmat przez ubijanie z dodatkiem wody w kamiennym moździerzu robiono papkę, rozcieńczano a następnie czerpano sitem, prasowano, suszono na słońcu i w końcu wygładzano kamieniem.

Ta informacja daje nam wskazówkę, jak ulepszano najstarsze procesy. Zastąpienie klepania tapy ubijaniem w wodzie umożliwiało ponowne użycie starych materiałów, co prowadziło do oszczędzania kosztownego surowca jakim było łyko - a więc już wtedy znano recykling! Sito z tkaniny zastąpiono sitem bambusowym. W starych metodach lania papieru każdy arkusz papieru "lano" do osobnego sita, a przy metodzie czerpania przy użyciu zwijanego sita bambusowego wystarczało jedno tylko sito, bo po czerpaniu każdy arkusz mógł być wyjęty i osobno suszony.

Ówczesna ręczna forma chińska do czerpania składała się z ramy, w której była luźno umocowana drobna bambusowa plecionka związana nićmi jedwabnymi lub włosiem. Na niej osadzano okładkę, aby nic nie mogło spłynąć na boki. Taką formą czerpano papier z kadzi wypełnionej zawiesiną. Podczas podnoszenia formy woda przepływa do dołu, a włókna odkładają się na macie bambusowej. Po zdjęciu okładki odwracało się formę z arkuszem papieru i układało na podłożu, a elastyczną plecionkę odwijało z arkusza papieru. Gotowe arkusze papieru układano potem jeden na drugim bez przekładek, po ustawieniu większego stosu prasowano a następnie suszono na słońcu lub w inny sposób.

Ta ulepszona technika pozwalała na produkcję bardzo delikatnego papieru, który zaliczał się do najlepszych. Dalsze chińskie ulepszenia przy wytwarzaniu papieru, to użycie skrobi jako środka zaklejającego oraz użycie specjalnych środków barwnych, które miały powstrzymywać inwazję owadów.

Wysokie znaczenie wykształcenia i literatury w chińskiej kulturze doprowadziło do dużego popytu na materiał pisarski. Papier zadośćuczynił rosnącym potrzebom chińskiej administracji. Później został użyty też w formie pieniędzy papierowych. Papier odgrywał w Chinach ważną rolę również podczas obrzędów religijnych. Podczas pogrzebów palono symboliczne figurki wykonane z papieru.

Początkowo mocno strzeżona sztuka wytwarzania papieru rozszerzała się z Chin przez Koreę do Japonii, gdzie się dalej rozwijała.